In de jaren 1990 komen er vele jonge kunstenaressen uit diverse landen en continenten bij. Ze dringen door op de talrijke nieuwe kunstevenementen  wereldwijd. Toch blijft de Biënnale van Venetië, met haar lange duur, groot publiek, vele journalisten en een tiental prijzen  het belangrijkst om werken van vrouwelijke kunstenaars tonen en hen te laten doorgroeien. We vermelden de Zuid-Afrikaanse Marlene Dumas, de Libanese Mona Hatoum, de Colombiaanse Doris Salcedo en de Zuid-Koreaanse kimsooja. Ze werken rond thema’s zoals globalisering, identiteit, postkolonialisme, toenemende verstedelijking, politiek geweld en ontheemding. Ook deBritse Tracey Emin en de Zwitserse Pipilloti Rist krijgen voet aan wal. Twee Belgische artiestes kunnen er ook doordringen: Berlinde De Bruyckere en Ann Veronica Janssens. Midden jaren 2000 verwelkomt de kunstmarkt nog jonge talentvolle artiestes van Afrikaanse origine: de Ethiopisch-Amerikaanse Julie Mehretu, de Afro-Amerikaanse Kara Walker en recent de Nigeriaans-Amerikaanse Njideka Akunyili Crosby worden échte sterren. In 2019-2022 zijn er wereldwijd wel honderden expo’s over vrouwelijke kunstenaars in hedendaagse kunst. Is dit een doorbraak?